Waardering: 6.3
Aantal pagina’s: 357
Na het lezen van ‘Achter gesloten deuren‘ was ik blij te zien dat er een nieuw boek was verschenen van B.A. Paris. Weer een boek dat ik heb geluisterd via Storytel, waardoor ik het erg snel uit had. Ik moet daarbij wel eerlijk zeggen dat als dit een boek was geweest dat ik ”op de normale manier” had gelezen ik er een stuk langer over zou hebben gedaan. Al om al een vlot geschreven thriller die lekker weg leest.
Het boek begint met een autorit van Cass met daarbij haar gedachten waardoor je haar en haar leven gelijk goed leert kennen. Tijdens deze nacht ziet zij, onderweg naar huis, een auto staan op een bospaadje met daarin een vrouw, maar Cass onderneemt verder geen actie. Een dag later komt zij erachter dat er een vrouw dood gevonden is in het bos (nee ik verklap niks, dit staat ook op de achterkant van het boek). Daarna gebeuren er de gekste dingen en begint Cass de grip op haar leven te verliezen. Ze verwijt dit aan haar schuldgevoel en blijft tegen zichzelf zeggen dat ze hier vanzelf wel mee leert omgaan. Echter worden de situaties alleen maar ingewikkelder en weet ze niet meer wat echt is en wat niet…
Het verhaal en de spanning komen erg snel op gang en het gehele boek gebeurd er wel wat. Daarmee bedoel ik; geen lange dialogen of saaie stukken, wat dat betreft een echte thriller. Ik moet wel zeggen dat ik me na verloop van tijd begon te irriteren aan Cass haar acties en kreeg ik soms zelfs plaatsvervangende schaamte. Het boek krijgt dan wel veel goede recensies… ik heb wel eens spannendere thrillers gelezen. Verrassend genoeg vond ik het plot uiteindelijk erg sterk! Maar deze had wel iets eerder mogen komen.
Achterkant van het boek
Het begon die avond in het bos. Cass Anderson stopte niet om de vrouw in de auto te helpen, en nu is zij dood. Sindsdien wordt Cass elke nacht gebeld door iemand die zwijgt en ze weet zeker dat ze in de gaten wordt gehouden. Door het enorme schuldgevoel begint ze dingen te vergeten: of ze haar medicijnen heeft ingenomen, wat haar alarmcode is, en of er echt bloed zat op het keukenmes…