De Rijstmoeder – Rani Manicka

Treurig maar o zo mooi

Waardering: 10
Aantal pagina’s: 474

Al is het al een aantal jaar geleden en heb ik al weer vele boeken voor en na gelezen, nog kan ik uit volle borst zeggen: mooiste, indrukwekkendste en beste boek dat ik ooit heb gelezen; dus uiteraard kan De Rijstmoeder niet ontbreken op mijn blog! Ik heb dit boek gelezen tijdens een vakantie en kon er echt niet meer in stoppen, ik wil het ook zeker nog een keer lezen.

Het boek gaat over een familiegeschiedenis dat zich afspeelt in Maleisië en dat wel 4 generaties lang. Het begint met een uithuwelijking van Lakshmi, op haar 14e, waardoor ze wordt gedwongen afscheid te nemen van haar huis en mee te gaan met een (veel oudere) man. Ze dacht dat deze rijk was maar dit bleek even anders te lopen en ze komt aan in een treurig hutje. Het is dan te laat om nog terug te gaan en in de jaren die volgen baart ze 6 kinderen, werkt ze hard en probeert er het beste van te maken. Maar dan komt de oorlog… Hoe de gebeurtenissen daarover worden beschreven zijn schokkend. Je wilt heel graag weten hoe het verhaal verder gaat met deze familie dat vanuit meerdere personen wordt omschreven. Je raakt aan alle personages gehecht en ze hebben ook daadwerkelijk allemaal hun eigen manier van praten. Je wilt weten hoe dit afloopt en eerder stop je niet…

Ik heb nog nooit zoveel woede en machteloosheid gevoeld tijdens het lezen van een boek en het heeft me dan ook echt gepakt. Het was Rani Manicka haar eerste boek en dat vind ik ongelooflijk knap. Alles is zo goed beschreven waardoor je niet alleen alles voor je ziet wat ze omschrijft maar ook ontzettend meeleeft met de personages.
Als er een minpuntje moet zijn, is dat dat je de eerste bladzijdes even moet doorzetten om verder te lezen maar daarna ga je nooit spijt krijgen. Bereid je voor op een mooi en emotioneel boek waar je niet meer in kunt stoppen.

Achterkant van het boek

Een dramatische familiegeschiedenis die vier generaties bestrijkt in het exotische Maleisië.
Toen ik een kind was, had ik medelijden met mijn grootmoeder. Zij was ernstig ziek en zat vaak droevig op een stoel bij de deur van haar houten huisje naar de wereld te kijken. Mijn moeder zei altijd: ‘De tijgerin heeft haar tanden verloren’. ‘De Rijstmoeder is mijn manier om mijn grootmoeder opnieuw tot leven te wekken en haar terug te brengen naar de tijd toen zij nog trots en sterk was’.